De ervaring van Equipe 49, van het begin tot het eind

Na 11 jaar deelname aan de Nacht van Weesp is mij  gevraagd om een stukje te schrijven. Precies deze editie van de Nacht van Weesp werd (daardoor?) een nacht om nooit te vergeten.

Ook dit jaar zijn mijn goede vriend Luke Taling (we kennen elkaar al sinds de middelbare), mijn MGB-GT uit 1974 en ik (Chris van den Bos) ingeschreven voor de Nacht van Weesp. Ja, dat is vertrouwen hebben in vriendschap, je mooie klassieker uitlenen aan je vriend en er dan nog eens een rally mee gaan rijden.

Naast dit vertrouwen komt het vooral omdat ik navigeren veel leuker vind tijdens de NvW dan het rijden zelf.

Doorgaans is de MG in februari wel rijklaar gemaakt en zijn de eerste ritten al gereden. Dit jaar niet. Dit jaar ging ik zaterdag om 13:00 naar de GT, haalde het stof van de ruiten, accu erin en fingers crossed (het blijft Engels). Maar tot grote blijdschap sloeg het 45 jaar oude motorblok na 3 keer aan en liep deze! It giet on!

Onderweg naar Weesp eerst nog even ‘’energie’’ voor de inwendige mens op gedaan bij Nelis ijssalon (toevallig een van de sponsoren).

Na deze versnapering naar de startlocatie bij de Golfbaan gereden, alwaar een goed verzorgd broodjesbuffet en een zeer vriendelijk starttafel klaar stond.

Traject 1, een rit van Veer met een griffel

Het was even wennen om van start te gaan met een kaartleesrit. Heel fijn was dat vanaf het startpodium gelijk de eerste pijl gereden werd. Dit gaf wat meer tijd om de kaart goed te bestuderen, zonder dat er opstoppingen na het startpodium ontstaan. Een mooi en leuk traject, voor zowel de bestuurder die lekker ‘’door’’ kon rijden op de landelijke weggetjes, als de navigator die op het grensje de vallen moest opzoeken.

Het feit dat bij daglicht met kaartlezen is begonnen, was een fijne bijkomstigheid.

Nou ja alles, bij de uitreiking kwamen we erachter waarvoor die ‘’K’’ letter bij het bruggetje stond. Na 30x met de loep over de kaart te zijn geschoven, was er geen reden om de K op te schrijven. Dus de conclusie: ‘’zal voor een andere klasse zijn’’ was snel genomen.

Een conclusie die het missen van de veerpont betekende.

Later in het traject komen we bij pijl 10 om voor een brug linksaf te gaan. Wij hadden eerst de U opgehaald en zagen bij de brug dat het anders moest. Na het keren viel het ons op dat er voor de waterkant nog een weg lag, waar heel veel mede deelnemers in reden om een rondje te rijden. Hetgeen niet de bedoeling was, maar er bleek wel een letter te hangen (van een ander evenement), jep ook wij hebben de weg even ‘’gecontroleerd’’.

Al verder rijdend zijn we bij pijl 16, Luke! Keren! We rijden door een landsgrens! Een echt grensgevalletje die mooi verstopt was. Helaas het weggetje onder de letter E wel gemist. Mooie verstopte val! Bijna net zo mooi als de eerdere scherprijder bij pijl 7 die nog eens voor de letter T stond. Iets zei mij al dat dit uitwasje rijden wel heel makkelijk ging.

Bij de uitreiking hoorde we dat de uitzetter gokte dat <50% deze zou ophalen.

Nou dat zal 0.0% geworden zijn.

Traject 2, een losse afsluiting

Na met een heel tevreden gevoel traject 1 afgesloten te hebben, zijn we (nog) helder van geest van start gegaan met routebeschrijving. Wederom een kunstig in elkaar gezette route, waarbij ook Luke scherp op de reglementen was.

Een losstaande afsluiter? We zijn zelfs uitgestapt of er geen draadeinde onder zat!

Komend bij een bruggetje met de tekst ‘’doodlopende weg’’ trokken we de conclusie dat dit geen officiële ASV doodlopende wegaanduiding is bij opdracht 26. Dus gewoon de brug over, over een prachtig slingerweggetje. Doordat er een lange tijd geen bordje kwam, dachten we toch fout te zitten.

Gelukkig kwam er een gouden controle, zullen we die maar gewoon opschrijven?

Bij opdracht 20 snap ik er nog steeds niks van. Is het nu een straat of toch geen straat? Zeker niet de makkelijkste val van het traject, maar zeker weten fout gedaan.

En vervolgens op zoek naar een straat die viersprong heet. Met Wim en Joke den Doop als uitzetter rekenden we nog op een gemeen geplaatst straatnaambord met ‘’viersprong’’ erop, maar de hersteller staakte onze zoekactie.

Aangekomen bij Van der Valk voor een wel heel goed en uitgebreid diner konden we ons op maken voor het volgende traject.

Bij de tussenstand bleek dat ons eerste traject toch iets minder foutloos ging dan we dachten. 3 fout en traject 2, 2 fout. De concurrentie voor de eerste plaats in onze klasse? Nr. 50 met maar 1 fout bij traject 1 en 1 fout bij traject 2.

Oei, dat wordt nog moeilijk om hen in te halen.

 Traject 3, over het spoor…. 

En dan bolletje-pijltje, altijd zo’n traject waar ik als navigator in begin te dutten. Met een volle buik, die warme auto in onder de muzikale begeleiding van het monotone gebrom van de MG (heerlijk!) is het verslappen van de aandacht het grootste gevaar. Maar waar ik normaal rond dit tijdstip bijna stoned wordt van de druivensuiker, ben ik dit jaar verrassend wakker.

De eerste vallen lijken we door te hebben en dan komen we bij de ‘’ovaaltonde’’. Dit is geen getekende rotonde, er ontbreken 2 recht lopende wegen, rij maar even rond. Wat bleek, het was wel een rotonde zoals een rotonde getekend mag zijn, maar de ‘’verspringing’’ van de 2 zijwegen maakte het een onjuist getekende situatie. Dus daarom toch (op andere gronden) goed uitgevoerd.

 

Dan opdracht 10 voor het spoor linksaf. Dat gaat goed. Maar aan opdracht 11/12 kleeft toch iets eigenaardigs. Er moet wat mee zijn, dat kan niet anders bij die Den Doopers. We konden er de vinger niet achter krijgen. Bij de uitleg bleek de spoorlijn toch echt al in de vorige opdracht gebruikt te zijn als oriëntatiepunt. Argh! Zo simpel en toch Zo over het hoofd gezien!

Pijltje 15, rijden dan maar, van bol naar de pijl, zonder meerdere malen te berijden na even goed kijken kan gewoon. Bij opdracht 30 hoefde de weg met een DLW niet getekend te zijn, Luke wist mij door uit te stappen te overtuigen door terug te komen met de letter N bij de vrachtwagens.

Opdracht 46 was leuk bedacht, eerst lijk je geen rijrichting verandering te doen en kan je niet over de doodlopende wegen, dan zien dat je als je gelijk links gaat een lange route met rijrichtingverandering maakt. Een verrassend leuke editie van het bol-pijl traject.

Traject 4, een knaller van een einde!

Met frisse moed begonnen aan het 4e traject. Al rijdend valt ons de genoteerde controles; B, C, D, E op, hebben we dan een A gemist? Dit zijn van die momenten dat je stoïcijns moet vasthouden (en vertrouwen) op je eigen kunnen.

Zeker de zeer mooi geplaatste gouden controle. Onze geduchte concurrenten Nr. 50 lieten ons passeren, opdat wij niet zouden zien dat er een klein weggetje lag onder de blokkade. Maar ook wij hadden de val gezien, al konden we de in te slaande weg eerst niet vinden…..

Een route met mooie langsrijders, vol gas over Kortrijk richting Breukelen, met nog dik een uur de tijd rijden we Abcoude binnen. Tijd genoeg zou je zeggen om Weesp te bereiken.

Dat is zo, waren het niet dat we Abcoude binnen reden met een grote knal!

De MG was duidelijk hoorbaar en afgeslagen. Na de schrik de MG opnieuw gestart, lopen en weer knal! Wat bleek? Waar de MG zo betrouwbaar vanmiddag na haar winterslaap van start ging, zo vermoeid was de benzinemeter die aangaf nog ruim half vol te zijn. Na wat bellen met de organisatie had Luke op zijn telefoon een benzinepomp gevonden in Abcoude. Wie zegt dat MG’s lichte sportwagens zijn, moet er eens eentje 1,5 km door Abcoude duwen in de vroege ochtend. Denk dat er dan een andere (vermoeiende) mening ontstaat. Wel werd gelijk duidelijk dat Luke beter in zijn element is als bestuurder dan kaartlezer.

Want de Tom Tom op zijn mobiel stuurde ons (al duwend) ook nog eens de eerste 200 meter de verkeerde kant op……

Na het tanken stotterde MG nog wat na, waarschijnlijk lucht en wat vuil in de carburateurs.

Nadat de MG weer op gang was gekomen, moest ik nog een half uur aan de zuurstof om bij te komen…. Maar Keep going!, er was nog maar een kwartier om Weesp binnen de tijd te halen.

Dus met gepaste gang langs het Gein en vol-gas het laatste stukje naar de woonwijk en het industrieterrein. Geen controle op de laatste lus? Dat kan niet.

Toch maar nog eens rondrijden, maar er stond echt niks. Dus tijd verloren, snel naar de finish, lekker de bocht in rijden om onder de brug door te gaan. En toen gebeurde het….. KNAL! Bam. Nee hè, niet weer!

Toegegeven dat de angst mij bekroop dat de MG schade heeft opgelopen.

Auto aan de kant, motorkap open en kijken. Niks te zien, maar starten, ho maar! Een mede MG rijder stopte om de helpende hand te reiken (waarvoor onze dank!). Tijdens het proberen te starten kwam de concurrent (Nr. 50) onder de brug door rijden onderweg naar huis. Sh#Lt, zij zijn al gefinisht Luke.

Bij de tussenstand bleken wij het punten verschil van 3 fouten te hebben overbrugd (gelijke tussenstand). Aangezien we het stuk vanaf de stop tot Abcoude nagenoeg gelijk op gereden hebben zouden zij deze rit wel foutloos rijden. Dus komt het aan op de tijd. En die hadden wij verloren…. weg eerste plaats.

Uiteindelijk liep de MG weer, en al hortend en stotend de MG naar de finish gebracht. Opnieuw rennen om de controlekaart zo snel mogelijk binnen te krijgen. 

De uitreiking, een verrassing van jewelste!

Na een stevig ontbijt het bed in gegaan en om 11.00 uur wakker geworden. Nee, nog even blijven liggen Chris. En toen was het ineens 16.00 uur.

Met een ‘’verslagen gevoel’’ en een onrustige gedachten over mijn MG’tje gaan douchen en eten om dan naar Weesp te gaan, met de MG. Aldaar aangekomen ging het gesprek voort en kwam de uitleg met de juiste oplossingen. Mooi om de tevreden (sadistische) glimlachen van de uitzetters te zien als de clou van een val verteld is en het commentaar/de reactie in de zaal zijn hoogte vlucht neemt.

En toen, toen kwam de prijsuitreiking.

Ook bij deze 12e editie beschouwde ik de 1e plaats als verloren.

Maar tot mijn verbazing sprak Daan Pont: O-klasse: Luke Ta…. meer heb ik niet gehoord.

WIJ! eindelijk de 1e plaats! Mijn goede vriend wijlen Bart Schenk zou hebben zitten genieten van bovenaf.

Het is ons gelukt, eindelijk zou ‘’We are the champions’’ bij de Nacht van Weesp voor ons gedraaid worden. Helaas was het geluid wat minder, maar ach als Queen fan weet je de cd’s wel te vinden.

Wanneer ik dit schrijf moet ik met terugwerkende kracht grijnzen.

Wat zal de organisatie een lol gehad hebben toen we voor de prijsuitreiking in gesprek waren en ik de winst al als verloren beschouwd had.

En dan toch; het mooiste van de NvW? Dat is zo rond een uurtje of 4-5, als de zon langzaam weer op komt en de vogels beginnen te zingen en we al dan niet huiswaarts rijden. Dan hoor je dat diepe gebrom van de MG in de stilte van de nacht, met dat waterige zonnetje, een heerlijk gevoel van vrijheid, king of the road!

Dit overlezend, concludeer ik dat deze Nacht van Weesp voor mij de herinnering ingaat als een enerverende, maar zeer succesvolle Nacht van Weesp, een Nacht om nooit te vergeten!

Na al die jaren is het eindelijk gelukt om te winnen.

Maar overlezend moet ik vooral een diepe dankbare buiging maken voor alle uitzetters van deze fantastische rit.

Uitzetters, sorry dat ik niet alle vallen en leuke dingen heb kunnen opnemen in dit artikel, het waren zoveel leuke vallen, dat de rest even weg blijft.

En dan ook dank aan alle andere vrijwilligers, bemande controleposten, prijzenuitreiksters, sponsoren, podium op- en afbrekers, na-rijders/oprollers, de voorzitter, ledenadministratie en alle andere vrijwilligers die ik nu onterecht vergeet specifiek te noemen.

Luke, de MG en ik kijken al uit naar de 49e editie (met reserve benzinetank)!

Voor wie het interessant vindt hoe het afliep met de MG B-gt.

Na de finish hebben we de ANWB gebeld. Die kwam vrij snel en constateerde dat de carburateurs waarschijnlijk vervuild zijn. Met de ANWB achter ons aan zijn we naar Maarssen gereden zonder problemen.

Ook ‘s avonds heeft de MG gewoon in Weesp bij de prijsuitreiking gestaan en zonder problemen naar huis gereden. Het probleem verholpen dus? Nee, helaas. Dit weekend viel de MG toch weer 3x uit onderweg. Tijd voor een wel heel grondige schoonmaak van zowel de stoffige auto als de vervuilde carburateurs.

En dan?, weer fingers crossed!

Chris van den Bos